Gastblog Bianca: Rollercoaster

Sinds de diagnose posturaal orthostatisch tachycardie syndroom (POTS) heeft gastblogger Bianca moeten leren een pas op de plaats te doen. Na een periode van verdriet, begon een zoektocht naar antwoorden, en zelfs een periode waarin het even terug bergop leek te gaan. Helaas bleek die euforie van korte duur. Ze heeft het gevoel tegen de berg op te kijken, in plaats van er bovenop te staan. Ze is ontzettend moe, voelt zich niet happy en is wankel op de benen.
Ze vraagt zich af hoe het zo is gelopen en hoe ze nou moet weten wat ze wel en niet kan. Wat ze wil, is niet mogelijk. Na iets meer dan 2 jaar is het kwartje gevallen: “Shit, ik ben ziek en ik word nooit meer beter!!!” Dit is Bianca’s verhaal.

De start

Klein meisje met ‘rood’ haar en een brilletje op haar neus. Een meisje dat op de basisschool wordt gepest. Waarom vraag ik me nog steeds af. Op het voortgezet onderwijs houdt dit aan, helaas! Gelukkig heb ik een paar goede vriendinnen en daar houd ik me maar aan vast. Verder niet veel geks. Ik voel me gelukkig met de juiste mensen om me heen. Ik lach veel, vind ‘bijna’ alles leuk, ben super actief en heb maar weinig slaap nodig.

Huisje, boompje, beestje

Bijna 21 was ik toen ik mijn grote liefde ontmoette. Hij iets ouder dan ik, stoer, knap, lief en ook nog eens gek op mij. Super! Na 1 jaar woonden we samen, hadden we 2 katten en trouwplannen. Na de plannen volgde een jaar later het trouwen en binnen een jaar ons eerste kindje. Dat wilde ik zo graag: huisje boompje beestje!

Niet over rozen

Maar na de mooie start breekt zoals ik het nu zie een zware tijd aan. Ik krijg samen met een gezonde zoon een post partum depressie. Daar gaat de droom, je kunt het in je hoofd zo mooi voor elkaar hebben, maar gezondheid heb je niet in de hand. Bijna twee jaar doe ik erover om beter te worden en dan gebeurt er wat onwerkelijks. We kunnen onze zoon net op tijd redden van verdrinking. Wat er dan met je gebeurd kan ik niet beschrijven. Het is zwaar, heel zwaar! Bijna ‘alles’ kwijt. Na gesprekken met ons twee, als ouders, besloten we te kijken of een tweede kindje ons gegund was. Dat was het geval. Onze zoon krijgt net voor zijn derde verjaardag een broertje. Nu draaien we de rollen om! Mama gezond en hebben we een klein ziek mannetje! Soms zakt de moed je in de schoenen, maar je houdt je vast aan alle kleine dingen die het leven mooi maken. Jaren van ups en downs met ons kleinste ventje volgen, veel dokters, onderzoeken, huisartsenspoed dienst, ziekenhuizen, kuren en een operatie volgen.

Kwaaltjes…

Inmiddels begin ik zelf zo nu en dan ook ziek te worden. Drie longontstekingen en vocht achter de longen krijg ik voor de kiezen. Ook een tekenbeet, maanden antibiotica, spraakuitval/problemen en talloze onderzoeken in meerdere ziekenhuizen volgen. Soms lijkt er geen eind aan te komen en soms is het dan ook even teveel. Super fijn wanneer er dan familie is waar je op kunt terug vallen. Die zo nu en dan bijvoorbeeld de zorg voor de kinderen even overnemen.

Zoektocht

Helaas blijft het er niet bij, ik ben ontzettend moe, ben wankel op de benen en mijn hart gaat tekeer. Weer beland ik in het ziekenhuis en word ik heen en weer gestuurd tussen neuroloog, longarts en cardioloog. Eigenlijk weten ze allemaal niet wat er mis is, maar gelukkig is het hart oké. Niets te zien op scans, foto’s, hartfilmpjes en echo’s. Tot slot doet de neuroloog op advies van de cardioloog nog een laatste test. De kantel proef. Ik sterf duizend doden, wat is dat vreselijk zeg! Na de proef mag ik naar huis en moet ik wachten op de uitslag, maar met de gedachte dat daar ook niets uit zou komen, want dat was elke keer zo. Zoals ze dan zeggen: het is niet goed, maar we kunnen niks vinden.

Zoekmachine

Maar dan krijg ik telefoon van het ziekenhuis dat ze zo snel mogelijk de uitslag willen bespreken. Dat gaf me niet een heel rustig gevoel. Maar na het gesprek met de arts denk ik dat het wel mee valt. “Google het thuis maar even, en dan maken we een vervolg afspraak.”

Daar waar ik niet van houd, van ziektes googlen, moest ik toch de arts zijn advies opvolgen. Ik heb tenslotte een naam: POTS, en verder moest ik het maar uitzoeken.

Besef

Lekker dan, na de kantelproef en het sterven van duizend doden ging ik bij het lezen van alle info nog eens door een hel. Ik weet heus wel dat niet alles wat je leest hoeft te gebeuren en je hoeft niet alles te hebben. Maar ik herkende zoveel dingen en wilde dit tegelijkertijd helemaal niet herkennen. Ik vraag me vaak af waarom en hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik word toch niet jong moeder om straks alsnog niet met ze te kunnen voetballen, watergevechten te hebben en in achtbanen te zitten. Dit past alles behalve in het plaatje. Want mijn huis is altijd schoon, als de kinderen op school zitten ga ik meer werken en als ik kleinkinderen krijg ga ik oppassen. Het is niet gezegd dat ik niets kan, ik kan heel veel en wil ook heel veel, maar ik kan niet alles wat ik wil.

Afgekeurd

Ik kom na jaren werken als onderwijsassistent en gastouder in de ziektewet. In die periode begin ik met handletteren, haken en begin ik met fotograferen, want ja, je moet wel wat, vooral om je hoofd de baas te blijven. Ziektewet en afkeuren is niets voor mij. Ik besluit tegen meerdere adviezen in mijn ontslag in te dienen.

Lichtpuntjes

Er zijn ook een paar lichtpuntjes, zo verhuizen we naar een klein dorp waar we graag de kinderen groot zien worden en krijgen we een zwarte labrador. Mijn maatje en mijn troost op vele moment.

Poging

Maar wat is er nog over van wie ik was en wat ik deed? Ik ben zo moe, ik heb er niet zoveel zin meer in. Ik heb wat nodig om weer in een opwaartse spiraal te komen. Gelukkig is er een plekje op een kantoor van een taxateur. Een bekend persoon die me een kans wil geven. Ik werk een aantal uur thuis en een aantal op kantoor. Een tijd lang houd ik dat vijf ochtenden in de week vol. Het lijkt voor de wind te gaan. Werken doet me goed, ik kan het zittend doen en ik vind het ook nog eens erg leuk om te doen. Zo leuk dat ik start met de opleiding tot makelaar/taxateur. Geen moment bedacht dat het me niet zo lukken. Ik begon vol goede moed en vertrouwen, maar na 5 maanden ploeteren heb ik er nog niets van onthouden. Shit zeg, hoe kan dat? Hoe actiever ik ben hoe meer alles is ontregeld. Het vermogen om alles op te slaan is er gewoonweg niet.

Nieuw hoofdstuk

Er is een punt gekomen dat ik het zat ben. Ik besluit een verwijzing te vragen bij de huisarts voor de psycholoog. Daar begint dan nu mijn nieuwe hoofdstuk. Ik besef nu meer dan ik heb gedaan dat ik ziek ben en niet beter word. Ondertussen maak ik nog af en toe een kaartje en pak ik, nu het mooier weer word, zo nu en dan mijn camera. Ik wandel veel met de hond en hoewel het me helpt om soms de wereld even te vergeten, maakt niets daarvan mij beter.

Best fijn om daar dan eens met iemand over te praten die me kan helpen alles te relativeren en te laten landen. Want mijn leven met POTS, mijn nieuwe baan, mijn relatie, onze kinderen en ons nieuwe huis met grote verbouwing ‘in working proces’ dat is niet niks!