Esmée is negentien jaar. Toen ze een paar weken geleden op woensdagavond naar bed ging, had ze nooit gedacht dat ze op donderdagochtend wakker zou worden met een chronische ziekte. “Toen de ambulance kwam, bleek dat ik met zitten en staan een pols boven de 180 had.”
Torenhoge pols
Mijn klachten begonnen een aantal jaar geleden. Vaak ging het op school mis. Daar voelde ik dat mijn hart op hol sloeg en was ik bang dat ik flauw ging vallen. Ook mijn medestudenten of docenten viel het op dat ik mij niet goed voelde. Ik belandde dan ook met enige regelmaat op de Spoedeisende Hulp met een torenhoge pols en bloeddruk. Het was duidelijk dat er iets verkeerd ging in mijn lichaam, maar wat er precies mis was, bleef vaag.
Niet serieus genomen
Ik werd doorverwezen naar de cardioloog. Deze trok al snel de conclusie dat ik last had van stress, een diagnose waar hij bij bleef ondanks dat ik aangaf daar geen last van te hebben. Na verloop van tijd ging ik aan mijzelf twijfelen. Ondanks mijn toch heftige klachten werd ik niet serieus genomen en dat heeft mij behoorlijk onzeker gemaakt. Dit heeft jaren van strijd gekost.
Verpleegkunde
Ondanks mijn klachten ben ik wel gaan studeren. Al van kinds af aan is de verpleegkunde immers mijn grote doel en interesse. Ik voelde mij nooit helemaal lekker, maar had niet elke dag ernstige klachten. Het lukte me dan ook om mijn eerste twee jaar als gewone student af te ronden. Deze zomer ben ik zelfs nog ruim zes weken in het buitenland geweest. Ik was moe, maar kon nog wel functioneren en genieten.
Ambulance
Totdat het plotseling mis ging. De weken ervóór merkte ik al dat ik nog méér last van vermoeidheid had dan anders. Bloedprikken wees niets uit. Mijn wekker ging vroeg op de ochtend dat het gebeurde. Al snel voelde ik dat ik onwel werd. Toen de ambulance kwam, bleek dat ik met zitten en staan een pols boven de 180 had. De volgende dag kreeg ik in het ziekenhuis mijn diagnose: ik bleek posturaal orthostatisch tachycardie syndroom (POTS) te hebben. Sindsdien lig ik in bed.
Onzeker
POTS is chronisch. Dat houdt in dat ik er waarschijnlijk niet meer vanaf kom. POTS is in veel gevallen invaliderend. Hoe dat bij mij zal gaan? Dat weten we nog niet. Op dit moment ben ik aan bed gebonden. Wat wel duidelijk is, is dat het vanaf nu mijn leven dagelijks flink zal beïnvloeden. Of ik mijn droombaan daadwerkelijk zal kunnen uitoefenen, is onzeker. Het is zelfs onzeker of ik nog zelfstandig buiten zal kunnen lopen, of dat ik rolstoelafhankelijk ga worden.
Dit is POTS 